Dankjewel zeggen tegen alles in het leven

Vandaag een wijdekerk-dag meegemaakt.
Een christelijke beweging voor een veilige kerk voor LHbt+.

Aantal jaren niet echt actief deelnemer geweest. Ik had niet zoveel behoefte aan gesprek of zoeken naar begrip bij andere christenen. En toch zat ik daar in een zaal met mensen. Allemaal gekomen om even zichzelf te mogen zijn. 

Een Vlaamse jezuïet nam het woord en vertelde over de Ignitiaanse spiritualiteit.
Over God vinden in alles.
Dankbaar zijn voor de kleine dingen van de dag.
En dat elke dag weer te beoefenen voordat je sorry zegt. 
Meer hierover
https://www.jezuieten.org/…/i…/gebedsvormen/het-levensgebed/

Dankjewel zeg ik steeds vaker. Oprecht.
Bijvoorbeeld wanneer iemand mij iets persoonlijks toevertrouwd of complimentje geeft.
Dankjewel zeggen, wanneer ik mijn kwetsbaarheid durft te laten zien.
Ander aan te moedigen dit te blijven doen.

Laatst sprak een collega mij aan op een bedrijfsfeest. Hij bekende hij aan mij dacht tijdens de Pride in Zwolle. Hij vroeg zich af of ik mij wel veilig voel bij ons bedrijf? Of ik wel eens een nare opmerking kreeg?

Blij verwonderd keek ik hem aan. “Nee gelukkig nooit, voel mij prima hier ” schreeuwde ik boven het muziek uit. Hij was blij met mijn antwoord en gaf terug dat hij zo tof vind dat ik gewoon mijzelf ben.  Ik smelt van deze lieve woorden. 
“Dankjewel” riep ik in zijn oor.
Een schouderklopje gaf ik hem. Het liefst kreeg hij een dikke hug.

Met een glimlach danste ik verder het mooie weekend in.